Ευκαιρία για εθνική πολιτική με κυβέρνηση κοινής αποδοχής

Μία ισχυρή «ένεση» για την ελληνική οικονομία ήταν η απόφαση για την απόδοση του περιβόητων δόσεων, που θα δοθούν μέχρι την άνοιξη και που καλύπτουν συνολικά το ποσόν των 43,7 δισ. ευρώ.

Την «μερίδα του λέοντος», όπως καλά γνωρίζουμε, θα την αρπάξουν οι τράπεζες οι οποίες χρειάζονται 23,8 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαίωσή τους και το… καλό μας! Βέβαια, θα ήταν το… καλύτερό μας εάν τα χρήματα έπεφταν κατευθείαν στην αγορά, αλλά δίνονται στις τράπεζες προκειμένου να ενισχυθεί η ρευστότητα μέσω των δανείων που θα δώσουν, από τα χρήματα του ελληνικού λαού! Και… θα δώσουν; Και… με πόσο τόκο;

Εκτός από τα 23,8 δισ. θα λάβουμε άλλα 3,2 δισ. προκειμένου να αγοράσει η χώρα μας τα ελληνικά ομόλογα από την δευτερογενή αγορά. Σε ποια τιμή; Μα, όσο θέλουν οι κερδοσκόποι, οι οποίοι μόλις έμαθαν τα καθέκαστα αύξησαν τις απαιτήσεις τους! Υπ’ όψιν, ότι από το καλοκαίρι έχει διπλασιαστεί μεν η αξία των ελληνικών ομολόγων, αλλά ελπίζεται πως θα υπάρξει κέρδος για το ελληνικό δημόσιο.

Αυτά τα χρήματα μαζί με ένα ποσό 3,5 δισ. ευρώ που θα δεσμευτούν επίσης για την πληρωμή από το δημόσιο των χρεών του προς τις επιχειρήσεις της χώρας αποτελούν το ποσό που μέχρι και χθες προσδιοριζόταν ως η δόση. Υπάρχει όμως και ένα επιπλέον ποσόν για τα κρατικά ταμεία ύψους περίπου 3 δισ. ευρώ. Θα εκταμιευθεί δε, στις 13 Δεκεμβρίου. Και…

Τα υπόλοιπα 9,3 δισ. ευρώ θα δοθούν τμηματικά μέχρι το τέλος Μαρτίου, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις πάνω από 70 δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Δεσμεύσεις που αφορούν μόνον τους «πολλούς» και έτσι και δεν τηρηθούν, ας περιμένουμε και άλλα επώδυνα μέτρα. Και πώς να τηρηθούν, όταν στη συμφωνία δεν προβλέπεται ούτε καν ένα αναπτυξιακό μέτρο και μάλιστα δεν υπάρχει ούτε καν η λέξη «ανάπτυξη»!

Το αναπτυξιακό μέρος αφήνεται στα ενυπάρχοντα ευρωπαϊκά προγράμματα και τα οποία μέχρι στιγμής δεν δείχνουν να έχουν την δέουσα απορρόφηση. Άραγε, πώς θα την έχουν τώρα, όταν για τις δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας προβλέπονται συνολικά 10,6 δισ. ευρώ, δηλαδή το 1/4 επί του συνόλου των δόσεων; Πού να φτάσουν τα χρήματα για τη συμμετοχή της χώρας μας σε έργα;

Α, περιμένουμε επενδύσεις! Χαμηλώνουν οι μισθοί, επέρχεται εργασιακή… ειρήνη, με την επίσημη ανεργία να καλπάζει πάνω από 30% και διαθέτοντας η χώρα εξαθλιωμένους πολίτες, οι «ξύπνιοι» θα ελπίζουν επιδρομές… επενδυτών!

Μια χώρα της εύκρατης και υγιεινής ζώνης, με ήλιο, θάλασσα, μοναδικές ομορφιές, οπωσδήποτε είναι ο κατάλληλος τόπος για διακοπές. Πόσο μάλλον, αν π.χ. ο σερβιτόρος θα είναι πολύγλωσσος και με τρία μεταπτυχιακά…

Τέλος, η απόφαση για την απόδοση των δόσεων, πράγματι είναι μία ισχυρή «ένεση» για την ελληνική οικονομία, στην οποία θα ήταν καλό να συμμετείχαν και εκείνοι που παράγουν τον πλούτο της χώρας. Εκείνοι που εργάζονται χωρίς να πληρώνονται ή με μισθούς πείνας, εκείνοι που είναι άνεργοι, εκείνοι που προχωρούν σκυθρωποί, εκείνοι που τρώνε από τα συσσίτια, εκείνοι που ψάχνουν στα σκουπίδια, εκείνοι που πέφτουν από τα παράθυρα… Εμείς.

>>> Και τι κάνουμε; Επειδή δεν υπάρχει σήμερα η «πολυτέλεια» με τις κακές συνήθειες του άλλοτε, καλό θα ήταν να δρομολογηθεί μία εθνική πολιτική με μία κυβέρνηση κοινής αποδοχής, διότι διαφορετικά μια ζωή θα βρισκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον, έτσι για να διαιωνίζουμε το «διαίρει και βασίλευε». Αρκετό αίμα έχει χυθεί σ’ αυτόν τον τόπο. Δάκρυα και πολύς πόνος. Ας μονιάσουμε.