Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Μάνος, ο Λάκης και ο Άλκης.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι:
Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μέσ' στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.
Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεοτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.
Ήταν ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι.
Πώς μού ‘ρθε, τώρα που ο κόσμος καίγεται, να θυμηθώ τον Μάνο Χατζιδάκι; Μου τον θύμισε ο φίλος μου ο Άλκης Μ. Γι’ αυτό πώς ήταν να αρνηθώ την φιλοξενία μιάς τέτοιας αέναης παρουσίας, όπως είναι ο Μάνος Χατζιδάκις; Έτσι ας ακούσουμε ένα από τα πιό αγαπητά του τραγούδια, που έγραψε μαζί με τον Νίκο Γκάτσο και το ερμήνευσε ο περιέργως ξεχασμένος Λάκης Παπάς – ένας από τους πλέον αξιοπρεπείς Έλληνες τραγουδιστές.
*** Νομίζω, ότι η πρώτη εκτέλεση ήταν με τον Γιώργο Ρωμανό. Άλλος αξιοπρεπής και ξεχασμένος κι αυτός...

1 σχόλιο: