Προσωποκράτηση τέλος, αλλά τα κελιά δεν κλείνουν…

Δόθηκε μεν οριστικά τέλος στην προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο, αλλά ας μην καθησυχάζουνοι χρεοφειλέτες, καθώς υπάρχει και το ποινικό μέρος για «μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο», όπου οι «καμπάνες» που πέφτουν αγγίζουν και την 5ετία.
Η απόφαση 250/2008 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, θα μείνει ιστορική, καθώς γίνεται παρελθόν για την Ελλάδα, το αναχρονιστικό και απάνθρωπο μέτρο της προσωποκράτησης για χρέη προς το Δημόσιο. Ένα τριτοκοσμικό μέτρο, για το οποίο όλα τα κόμματα δεν συμφωνούσαν για την ισχύ του όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, αλλά όταν γίνονταν κυβέρνηση, όχι μόνον το… ξεχνούσαν, αλλά εξέφραζαν και τις αντιρρήσεις τους σε σχετικό αίτημα της εκάστοτε αντιπολίτευσης!
Η απόφαση του ΣτΕ, που ελήφθη σχεδόν ομόφωνα πριν από περίπου ένα χρόνο σε διάσκεψη της Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, βασίζεται στο αντισυνταγματικό δεδομένο της στέρησης της προσωπικής ελευθερίας των οφειλετών, αφού συγκρούεται με τα άρθρα 2 και 5 του Συντάγματος, που προβλέπουν ότι η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη και πως ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Όμως, πέντε σύμβουλοι του Επικρατείας εξέφρασαν την άποψη ότι η προσωποκράτηση αντιβαίνει και στο άρθρο 7 του Συντάγματος, που αναφέρει: «το ανθρώπινο σώμα ουδέποτε δύναται να χρησιμοποιείται ως μέσον για την επίτευξη σκοπού, έστω και δημοσίου συμφέροντος». Δηλαδή, η Δημοκρατία μας, περίμενε δικαστική απόφαση προκειμένου να καταργηθεί αυτό το μέτρο-ντροπή για κάθε δημοκρατικό πολίτευμα...
Η προσωποκράτηση τέλος, αλλά τα κελιά παραμένουν ανοιχτά για όσους δεν αποπληρώνουν τα χρέη τους προς το Δημόσιο, καθώς το ποινικό μέρος της υπόθεσης συνεχίζει να υφίσταται και να λειτουργεί με βάση το άρθρο 25 του Ν. 1882/90, που προβλέπει φυλάκιση έως και πέντε χρόνια για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο. Αλλά και προς το ΙΚΑ, για να μη ξεχνιώμαστε…
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι συνεχίζει να υφίσταται το μέτρο της κατάσχεσης της περιουσίας των χρεοφειλετών, ως τρόπος για την είσπραξη των χρεών τους.

Το Μυστήριο του Ελληνικού Αλφαβήτου

Το εν λόγω κείμενο
με την υπογραφή "Ιαλυσσός"
κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο
και το έστειλε η συνάδελφος
Συμώνη Τσαλίδη.

Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του. Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.
Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε:

«ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ»

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:

«ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ. (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)»

Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Η σημασία των λέξεων αυτής της προσευχής είναι:

Αλ = Ο νοητός ήλιος.
Φά-ος = το φώς.
Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).
Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις την.
Γα = Γη (δωρικός τύπος).Άμα = (επίρρ.) συγχρόνως.
Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.
Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.
Στη = προστ. ρήμ. Ίστημι.
Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.
Ζη = προστ. ρημ. ζω.
Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.
Θη = προστ. ρημ. θέτω.
Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).
Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (πρβλ Παλλάς Αθηνά).
Δα = άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γη)
Νυξ = (ουσ.) νύχτα.
Ο = (αναφ.) το οποίο, που.
Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

ΑΠΟΔΟΣΗ

Αλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γη! Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά) για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν, και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ, και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται, διότι πάνω απ’ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ψυχής τους...

Ιαλυσσός.