Το «διάγγελμα» ενός πολίτη που ΔΕΝ κάηκε

Του

Νίκου Τσαγκαντάκη

«Αγαπητή εξουσία (νυν, τέως και επόμενη),

Η χώρα ζει από την περασμένη Παρασκευή μια ανείπωτη εθνική τραγωδία. Τραγωδία που δεν περιγράφεται με λόγια. Τραγωδία που, με οδύνη, βιώνουμε όλοι μας.

Για μια ακόμη φορά, θέλω να εκφράσω την απογοήτευση, την οργή και την αγανάκτησή μου προς όλους εσάς που κάθε παραμονές εκλογών υπόσχεστε που την επομένη θα ζήσουμε σε μία καλύτερη Ελλάδα. Και αυτή η «μάχη» σας συνεχίζεται.

Κατανοώ ότι ζώντας στην «ασφάλεια»(;) της Αθήνας και έχοντας το… προνόμιο να παρακολουθώ τη βιβλική καταστροφή από τον καναπέ του σπιτιού μου, είναι εύκολο και ίσως απλοϊκό να ρίχνω το ανάθεμα δεξιά και αριστερά. Άλλωστε, είναι εύκολο να ρίχνεις αλλού τις ευθύνες, αν και υποψιάζομαι ότι αυτό το γνωρίζετε από πρώτο χέρι…

Κατανοώ, επίσης, ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να έχει διαθέσιμο έναν πυροσβέστη σε κάθε αυλή, ούτε ένα καναντέρ που θα περιπολεί επί 24ωρου βάσεως πάνω από την ταράτσα μου. Έτσι εντελώς καλοπροαίρετα θα ζητήσω κάτι απλούστερο, αλλά συνάμα και εξαιρετικά δύσκολο: απαντήσεις. Ρωτώ, λοιπόν:

-Γιατί μου είπατε ψέματα ότι το φετινό καλοκαίρι θα είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο;
-Γιατί αφού ως κράτος δεν έχουμε επαρκείς πόρους, αφήσατε ανέπαφα από το 2000 33.000.000 εκατομμύρια ευρώ κοινοτικών κονδυλίων που προορίζονταν για τη δασοπροστασία;
-Γιατί αφήσατε ανεξέλεγκτες τις χιλιάδες παράνομες χωματερές να μολύνουν το νερό και την τροφή μου πριν γίνουν η δάδα που θα κάψει την επόμενη… Πελοπόννησο;
-Γιατί δεν με προστατεύσατε και με αφήσατε έρμαιο στις ορέξεις κάθε οικοπεδοφάγου που ορέγεται εκτάσεις-φιλέτα, κάθε πυρομανή που ηδονίζεται να βλέπει ένα δάσος να λαμπαδιάζει ή ακόμα χειρότερα βορά στα σχέδια του όποιου «εχθρού» θέλει το κακό το δικό μου και της χώρας μου;
-Γιατί δεν εκπαιδεύσατε τους πολίτες σας να σέβονται το περιβάλλον ( ή να σκοτώνονται στα τροχαία ή να ανακυκλώνουν ή, ή, ή…);
-Γιατί δεν επαρκούν οι φόροι που πληρώνω(-ουμε) για να έχω επαρκή δασοπυρόσβεση, σύγχρονη παιδεία και νοσοκομεία χωρίς ράντζα;

Αν δεν θέλετε να απαντήσετε σε μένα, θα το καταλάβω. Αλλά τουλάχιστον απαντήστε σε όλους εκείνους τους Έλληνες που έχασαν όχι απλά τους κόπους μιας ζωής –αυτά ξαναφτιάχνονται- αλλά και αγαπημένα πρόσωπα. Σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έγιναν οι μοιραίοι πρωταγωνιστές της σύγχρονης ελληνικής Πομπηίας. Και σκεφθείτε τι από τα παραπάνω πράξατε…

«Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα!»
(Οδυσσέας Ελύτης, “Άξιον Εστί”, - ‘Τα Πάθη, Γ΄’)