Του
Βασίλη Κουτουζή*
Από: koutouzis.gr
«Πνίγηκε», λέει πάλι η περιοχή της πρωτεύουσας! Γιατί τα ποτάμια της Κηφισσός, Ιλισσσός, Ηριδανός, και τα ρέματά της Ποδονίφτης, Πολυδρόσου, Πικροδάφνης, δεν μπόρεσαν να χωρέσουν τα νερά της νεροποντής.
Γιατί οι υπόνομοι, σαφώς στενότεροι αυτών, δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να χωρέσουν τα νερά. Μιας νεροποντής που εμφανίζεται κάθε τόσο και μας εντυπωσιάζει, γιατί αγνοούμε ή ξεχάσαμε πολλά. Πόσο έβρεχε παλιά, πόσα ποτάμια – ρέματα, ανοιχτά, διοχέτευαν στη θάλασσα τα νερά που σήμερα μας πνίγουν.
Ξεχάσαμε πόσο ποτάμια σκεπάσαμε, πόσα ρέματα τα χτίσαμε, πόση αδιαφορία δείξαμε όταν αγοράσαμε το οικόπεδο στο οποίο χτίσαμε το σπίτι μας, που βρισκόταν.
Ξεχνάμε ότι η άσφαλτος και το τσιμέντο δεν απορροφούν το νερό αλλά το μεταβάλλουν σε καταστροφέα, σε φονιά.
Για την περιοχή του Πειραιά ξεχάσαμε κατά σειρά τους χείμαρρους του Σχιστού, του Αγίου Δημητρίου, της Αιτωλικού, του Βώκου, (κατέβαινε από το λόφο Βώκου, και μέσω Λεύκας και Καμινίων έπεφτε στον Κηφισό), το ποτάμι του Δαφνίου (κατέβαινε την Ιερά Οδό και τη Θηβών από την Παλιά Κοκκινιά), και ένα σωρό άλλα.
Πώς λοιπόν να μην «πνιγόμαστε» και να θρηνούμε συχνά πολλά θύματα από τις νεροποντές;
Βασίλη Κουτουζή*
Από: koutouzis.gr
«Πνίγηκε», λέει πάλι η περιοχή της πρωτεύουσας! Γιατί τα ποτάμια της Κηφισσός, Ιλισσσός, Ηριδανός, και τα ρέματά της Ποδονίφτης, Πολυδρόσου, Πικροδάφνης, δεν μπόρεσαν να χωρέσουν τα νερά της νεροποντής.
Γιατί οι υπόνομοι, σαφώς στενότεροι αυτών, δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να χωρέσουν τα νερά. Μιας νεροποντής που εμφανίζεται κάθε τόσο και μας εντυπωσιάζει, γιατί αγνοούμε ή ξεχάσαμε πολλά. Πόσο έβρεχε παλιά, πόσα ποτάμια – ρέματα, ανοιχτά, διοχέτευαν στη θάλασσα τα νερά που σήμερα μας πνίγουν.
Ξεχάσαμε πόσο ποτάμια σκεπάσαμε, πόσα ρέματα τα χτίσαμε, πόση αδιαφορία δείξαμε όταν αγοράσαμε το οικόπεδο στο οποίο χτίσαμε το σπίτι μας, που βρισκόταν.
Ξεχνάμε ότι η άσφαλτος και το τσιμέντο δεν απορροφούν το νερό αλλά το μεταβάλλουν σε καταστροφέα, σε φονιά.
Για την περιοχή του Πειραιά ξεχάσαμε κατά σειρά τους χείμαρρους του Σχιστού, του Αγίου Δημητρίου, της Αιτωλικού, του Βώκου, (κατέβαινε από το λόφο Βώκου, και μέσω Λεύκας και Καμινίων έπεφτε στον Κηφισό), το ποτάμι του Δαφνίου (κατέβαινε την Ιερά Οδό και τη Θηβών από την Παλιά Κοκκινιά), και ένα σωρό άλλα.
Πώς λοιπόν να μην «πνιγόμαστε» και να θρηνούμε συχνά πολλά θύματα από τις νεροποντές;
Μια ματιά στο χάρτη με τα ποτάμια και τους χείμαρρους, καφέ
με ανοιχτή διατομή και μπλε με σκεπασμένη κοίτη, αρκεί να καταλάβουμε γιατί
«πνιγόμαστε».
Εκεί μπορεί να βρει κανείς και το δρόμο του σπιτιού του. Κι ότι
για να πάψει να συμβαίνει αυτό πρέπει να ξανανοίξουμε ποτάμια και χείμαρρους
γκρεμίζοντας ό,τι χτίστηκε πάνω σε αυτά, η να δημιουργήσουμε τέτοιας
χωρητικότητας δίκτυα αποχέτευσης ομβρίων υδάτων, με το μέγιστο που μπορεί να
μας δώσει η Μετεωρολογική Υπηρεσία, και όχι κατά την εκτίμηση αδαών. Αλλιώς μην
περιμένουμε τίποτα!
* Ο κ. Β. Κουτουζής είναι βετεράνος δημοσιογράφος (ΕΣΗΕΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου