Κάτι συμβαίνει με τη Χαλυβουργική...

Το κλείσιμο της Χαλυβουργικής 

είναι για την Ελλάδα μια … πολυτέλεια 

που δεν μπορεί να την αντέξει

Το ότι η Ελληνική Βιομηχανία πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο ήταν γνωστό εδώ και μήνες, χρόνια ίσως. Το ενεργειακό κόστος λειτουργίας ήταν αυτό που από την αρχή είχε επισημανθεί ότι ήταν ο βρόχος που «έσφιγγε το λαιμό» των εργοστασίων. Αυτός ήταν άλλωστε και ο κύριος λόγος που τα χρέη στις τράπεζες διογκώνονταν καθημερινά.

Του 

Δημήτρη 

Κωνσταντάρα

Η είδηση όμως – που «σέρνεται» εδώ και αρκετές εβδομάδες- ότι «σβήνει» η Χαλυβουργική, κάτι που αποτελούσε σημείο-σοκ για την ελληνική βιομηχανία , με έφερε για αρκετή ώρα μπροστά στην απειλή της κατάθλιψης γιατί μπορώ εύκολα να καταλάβω τι σημαίνει για μια χώρα, στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα, η απειλή απορφανισμού και καταστροφής της βιομηχανίας της. Διότι από ‘κει και πέρα, το «Σημείο 0» δεν απέχει πολύ. Δεν απέχει καθόλου.

Οι πληροφορίες επιβεβαιώνονται. Από τη μια μπαίνει σε διαθεσιμότητα το 95% των εργαζομένων της και από την άλλη, ουσιαστικά διακόπτεται η παραγωγή της Χαλυβουργικής μέχρι τον Απρίλιο. Πριν τεθούν μάλιστα σε διαθεσιμότητα οι υπάλληλοι που απέμειναν, είχαν αποχωρήσει 148 εργαζόμενοι μέσω εθελούσιας εξόδου, ενώ στους υπόλοιπους είχε γίνει 20% μείωση μισθού ενώ τα εργοστάσια λειτουργούσαν μόνο τη νυχτερινή βάρδια, τις ώρες δηλαδή που ήταν φθηνότερο το τιμολόγιο.

Η Χαλυβουργική είναι η ιστορικότερη ελληνική χαλυβουργία με εμπειρία άνω των 80 ετών στην παραγωγή χαλυβουργικών προϊόντων. Κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970 υπήρξε η μοναδική, πλήρως καθετοποιημένη χαλυβουργία στην Ελλάδα η οποία χρησιμοποιούσε σιδηρομετάλλευμα ως πρώτη ύλη για την παραγωγή τελικών προϊόντων.

Όπως μπορεί να διαβάσει κανείς στο «προφίλ» της εταιρείας, «Σήμερα η Χαλυβουργική, έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα επενδύσεών της σε νέες και καινοτόμες τεχνολογίες, διαθέτει και λειτουργεί ένα από τα πλέον σύγχρονα συγκροτήματα παραγωγής χάλυβα και επιμηκών προϊόντων χάλυβα στον κόσμο».

Μπορεί να είναι κι έτσι. Στη θεωρία. Γιατί στην πράξη, η Χαλυβουργική, με τις 3 εταιρείες της, δηλαδή τις ΣΙΔΕΝΟΡ, Χαλυβουργική και Χαλυβουργία Ελλάδας, είναι στην πραγματικότητα σε δεινή θέση και ήδη προχωράει σε κινήσεις μείωσης του μισθολογικού κόστους καθώς από την ερχόμενη Δευτέρα βγάζει σε διαθεσιμότητα σχεδόν όλους τους εργαζόμενους της, για την ακρίβεια το 95%, ως τουλάχιστον στις 31 Μαρτίου 2014.

Η ιστορία της Χαλυβουργικής άρχισε το 1925, όταν οι ιδρυτές της Θ. Αγγελόπουλος και τα παιδιά του Δημήτρης, Παναγιώτης και Γιάννης, ξεκίνησαν να ασκούν εμπόριο ειδών σιδήρου. Ο μεγαλύτερος αδελφός τους Άγγελος, ακολούθησε πανεπιστημιακή σταδιοδρομία ως καθηγητής των οικονομικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. 

Το 1932 όμως, έφτιαξαν ένα εργοστάσιο παραγωγής ειδών συρματουργίας, στην οδό Πειραιώς 197, με την επωνυμία Ελληνικά Συρματουργεία Θ.Α. Αγγελόπουλος & Υιοί και πέρασαν στον κλάδο της μεταποίησης. Τα παραγόμενα σύρματα αποτελούν και την πρώτη ύλη για να παραχθούν γαλβανισμένα συρματοπλέγματα, καρφιά και πεταλόκαρφα.

Η δραστηριότητα αυτή συνεχίστηκε στην ίδια περιοχή μέχρι το 1938 όταν εγκαταστάθηκαν μικροί ηλεκτρικοί κλίβανοι των 6-8 τόννων για την παραγωγή χάλυβα, ο οποίος στη συνέχεια διαμορφώνεται στις τότε εγκαταστάσεις ελάστρων σε χάλυβα οπλισμού σκυροδέματος. Η προσπάθεια αυτή σταμάτησε με τον πόλεμο και την κατοχή αλλά μετά την απελευθέρωση άρχισε νέα επιχειρηματική δραστηριοποίηση με την σύσταση Ανωνύμου Εταιρείας, η οποία είναι από τότε γνωστή ως Χαλυβουργική AE. 

Το 1951 οι δραστηριότητες μεταφέρθηκαν στην Ελευσίνα και το 1953 άρχισε η λειτουργία ηλεκτρικών κλιβάνων των 20 τόννων.

Σήμερα όμως, οι υποχρεώσεις των 3 εταιρειών της Χαλυβουργικής στις τράπεζες ξεπερνούν το 1 δισ. Ευρώ. Το υψηλό ενεργειακό κόστος πνίγει πλέον την εταιρεία κολοσσό της οποίας οι τσιμινιέρες σβήνουν η μία μετά την άλλη.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα η εταιρεία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο υψηλό ενεργειακό κόστος λειτουργίας, ενώ ταυτόχρονα οι εξαγωγές είναι πλέον ζημιογόνες και οι τραπεζικές υποχρεώσεις έχουν εκτοξευθεί. 

Οι πωλήσεις για το 2012 γκρεμίστηκαν κατά 70,62% σε σχέση με το 2011, αφού σύμφωνα με τον ισολογισμό της ο κύκλος εργασιών από τα 194,77 εκατ. ευρώ έπεσε στα 57,23 εκατ. ευρώ. 550 εκατ. ευρώ ήταν το 2011 η αξία των εξαγωγών ενώ το 2012 υποχώρησαν στα 300 εκατ. ευρώ, και χαρακτηρίζονται πλέον ως ζημιογόνες.

Με βάση τα επίσημα στοιχεία της Ένωσης Χαλυβουργιών Ελλάδος, η συνολική παραγωγή του 2012 έπεσε στον 1,050 εκατ. τόνο από 1,610 εκατ. τόνους το 2011 (-34,8%) και 2,5 εκατ. τόνους το 2007 (-58%).

Στην ανακοίνωση από την πανελλήνια ομοσπονδία εργατοϋπαλλήλων μετάλλου, τονίζεται ότι: «Οι εργοδότες βιομήχανοι επιχειρούν, με λαθεμένες και σπασμωδικές κινήσεις που καταγγέλλουμε, να μετακυλήσουν στους βιομηχανικούς εργάτες τις συνέπειες της κρίσης και την αδιαφορία της άτολμης κυβέρνησης να εφαρμόσει ότι δηλ. νομοθετεί». 

Οι εργαζόμενοι καλούν την Κυβέρνηση να παρέμβει άμεσα και να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια, πριν τρεις μήνες, ψήφισε και τον υπουργό Εργασίας να αναλάβει τις ευθύνες του.

Δεν θέλω, ούτε νομίζω πως μπορώ να μπω στην ανάλυση των προβλημάτων. Αυτοί που γνωρίζουν, γνωρίζουν. Είτε είναι στην εργοδοσία, είτε στην ομοσπονδία εργαζομένων, περισσότερο δε αν βρίσκονται στην κυβέρνηση. Ένα είναι βέβαιον: Η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει την δυνατότητα να χάσει τη βιομηχανία της Τα στρογγυλά τραπέζια είτε στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής, είτε στα Υπουργεία είναι ελεύθερα. Ας καθίσουν οι τρεις πλευρές σήμερα, τώρα στις άδειες καρέκλες κι ας μη φύγουν από ‘κει πριν βρουν μια λύση.

Το κλείσιμο της Χαλυβουργικής είναι για την Ελλάδα μια… πολυτέλεια που δεν μπορεί να την αντέξει.