"Αορίστου χρόνου": Πελατειακό καθεστώς, αναξιοπρεπής πολιτική και αυθαιρεσία της εξουσίας

Οι αορίστου χρόνου υπάλληλοι υπηρετούν στον δημόσιο τομέα τουλάχιστον τα τελευταία 23 έτη. Είχαν επιλέξει αυτή τη σχέση εργασίας, πειθόμενοι στις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων ότι δεν υπάρχει καμμιά διαφορά ή μη μόνο στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Έτσι, δεν είναι δυνατόν να καλούνται τώρα να εγκαταλείψουν την υπηρεσία τους ως «παρανόμως προσληφθέντες», αν και η πρόσληψή τους δημοσιεύθηκε σε ΦΕΚ, με υπογραφές υπουργών και πρωθυπουργού.
Είναι, τουλάχιστον, προϊόν κρατικής αυθαιρεσίας να ακυρώνονται υπάλληλοι, οι οποίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους και να χρεώνονται τη σαθρότητα των κατά καιρούς κυβερνώντων. Θα μπορούσαν να αξιολογούνταν σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, το οποίο θα εθεωρείτο ως δοκιμαστικό. Έτσι, σε νεαρή ηλικία, θα γνώριζαν εγκαίρως, ότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να παραμείνουν στον δημόσιο τομέα και να στραφούν στην ευρύτερη αγορά εργασίας. Όχι όμως κοντά στη σύνταξη!
Βεβαίως θα έπρεπε να υπήρχε σύστημα αξιολόγησής τους, ώστε να διασφαλίζεται αξιοκρατικά η παραμονή τους ή η απομάκρυνσή τους από τον δημόσιο τομέα, για να αποφεύγονται τα παλαιότερα «συστήματα». Τότε, που οι δημοτικοί υπάλληλοι στέκονταν στην σειρά και περνούσε ο δήμαρχος για να επιλέξει, κατά την κρίση του, ποιοί θα μείνουν και ποιοί θα φύγουν. Αποτέλεσμα να διατηρούνται περισσότερο οι «αυλικοί» και λιγότερο οι ικανοί υπάλληλοι.
Ήταν μία τακτική ελέω του πελατειακού κράτους, που οι ίδιοι οι πολιτικοί παραδέχονται ότι δημιούργησαν! Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να ισοπεδώνονται αξιολογήσεις ετών από προϊσταμένους και διευθυντές.
Ακόμα και ο κ. Πάγκαλος, ο οποίος βρίσκεται στην ενεργή πολιτική πάνω από τριάντα χρόνια και γνωρίζει εκ των έσω τα κριτήρια πρόσληψης και παραμονής των δημοσίων υπαλλήλων, δεν είναι δυνατόν να ομολογεί ότι ο δημόσιος τομέας αποτελείται από ανίκανους και τεμπέληδες! Ίσως θα του διέφυγε προς στιγμή, το κοινώς αποδεκτό που είχε εντοπίσει ο θείος Μακιαβέλι, ότι δηλαδή «η επιλογή δείχνει τον άνδρα»...
Οπότε, εφ’ όσον δεν εμπιστευόμαστε τις επιλογές τους δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε και την κρίση τους περί των ικανοτήτων των «αχρήστων» και «τεμπέληδων» δημοσίων υπαλλήλων.
Εν ολίγοις, πρέπει ακόμη και η πλέον αναξιόπιστη κυβέρνηση να μην ακυρώσει τόσο εξευτελιστικά τις κατά καιρούς υπογραφές των προηγουμένων και αφού περατωθεί ο χρόνος υπηρεσίας των «τεμπέληδων», κατόπιν να καθορίσουν τους νέους όρους και τις συνθήκες που θα «λειτουργήσει» το δημόσιο, με τους νέους εισαχθέντες.
Εν κατακλείδι, επειδή οι νόμοι όλων των κρατών δεν μπορούν να συγκριθούν σε σοφία με κανένα φυσικό νόμο κατά τον οποίο «η δράση φέρνει αντίδραση», ας προσπαθήσουν οι κυβερνώντες να προβλέψουν ποιές θα είναι οι ουσιαστικές αντιδράσεις όλων αυτών των ανθρώπων (δεν γίνεται αναφορά σε πορείες και διαδηλώσεις) μια και ελάχιστοι ευνοημένοι δεν είναι εναντίον τους, καθώς σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις και οι αντιδράσεις είναι τραγικά απρόβλεπτες.
Άλλωστε και οι ανυποψίαστοι, γνωρίζουν πως όσο μεγαλύτερη είναι η πίεση τόσο τρομερότερη και η έκρηξη...